Bhagavad-Gita Chapter 2 (Ancient Greek translation)

Tazio Philippi /
  • Created on 2025-04-27 19:33:08
  • Modified on 2025-05-07 08:02:19
  • Translated by Dimitrios Galanos
  • Aligned by Tazio Philippi
Sanskrit
Ἑλληνική Transliterate
saṃjaya uvāca
taṃ tathā kṛpayā āviṣṭam aśru pūrṇa akula ikṣaṇam
viṣīdantam idaṃ vākyam uvāca madhu sūdanaḥ

śrī bhagavān uvāca
kutas tvā kaśmalam idaṃ viṣame samupasthitam
anārya juṣṭam asvargyam akīrti-karam arjuna

klaibyaṃ sma gamaḥ pārtha na etat tvayi upapadyate
kṣudraṃ hṛdaya daurbalyaṃ tyaktvā uttiṣṭha paraṃ tapa

arjuna uvāca
kathaṃ bhīṣmam ahaṃ saṃkhye droṇaṃ ca madhu sūdana
iṣubhiḥ pratiyotsyāmi pūjārhāv arisūdana

gurūn ahatvā hi mahā anubhāvāñ śreyo bhoktuṃ bhaikṣam api iha loke
hatvā artha kāmān tu gurūn iha eva bhuñjīya bhogān rudhira pradigdhān

na ca etat vidmaḥ kataran no garīyo yad jayema yadi no jayeyuḥ
yān eva hatvā na jijīviṣāmas te ‘vasthitāḥ pramukhe dhārtarāṣṭrāḥ

kārpaṇya doṣa upahata svabhāva pṛcchāmi tvā dharma saṃmūḍha cetāḥ
yac chreyaḥ syān niścitaṃ brūhi tan me śiṣyas te ‘haṃ śādhi māṃ tvāṃ prapannam

na hi prapaśyāmi mama apanudyāt yac chokam ucchoṣaṇam indriyāṇām
avāpya bhūmāv asapatnam ṛddhaṃ rājyaṃ surāṇām api ca ādhipatyam

saṃjaya uvāca
evam uktvā hṛṣīkeśaṃ guḍākeśaḥ paraṃ tapa
na yotsya iti govindam uktvā tūṣṇīṃ babhūva ha

tam uvāca hṛṣīkeśaḥ prahasann iva bhārata
senayor ubhayor madhye viṣīdantam idaṃ vacaḥ

śrī-bhagavān uvāca
aśocyān anvaśocas tvaṃ prajñā vādāṃś ca bhāṣase
gata asūn agata asūṃś ca na anuśocanti paṇḍitāḥ

na tv eva ahaṃ jātu na asaṃ na tvaṃ na ime janā dhipāḥ
na ca eva na bhaviṣyāmaḥ sarve vayam ataḥ param

dehino ‘smin yathā dehe kaumāraṃ yauvanaṃ jarā
tathā deha antara prāpti dhīras tatra na muhyati

mātrā sparśās tu kaunteya śītoṣṇa sukha duḥkha dāḥ
āgama apāyino ‘nityās tāṃs titikṣasva bhārata

yaṃ hi na vyathayanty ete puruṣaṃ puruṣa rṣabha
sama duḥkha sukhaṃ dhīraṃ so ‘mṛtatvāya kalpate

na asato vidyate bhāvo na abhāvo vidyate sataḥ
ubhayor api dṛṣṭo ‘ntas tv anayos tattva darśibhiḥ

avināśi tu tad viddhi yena sarvam idaṃ tatam
vināśam avyayasya asya na kaś-cit kartum arhati

antavanta ime dehā nityasya uktāḥ śarīriṇaḥ
anāśino ‘prameyasya tasmād yudhyasva bhārata

ya enaṃ vetti hantāraṃ yaś ca enaṃ manyate hatam
ubhau tau na vijānīto na ayaṃ hanti na hanyate

na jāyate mriyate kadā-cin na ayaṃ bhūtvā bhavitā na bhūyaḥ
ajo nityaḥ śāśvato ‘yaṃ purāṇo na hanyate hanyamāne śarīre

veda avināśinaṃ nityaṃ ya enam ajam avyayam
kathaṃ sa puruṣaḥ pārtha kaṃ ghātayati hanti kam

vāsāṃsi jīrṇāni yathā vihāya navāni gṛhṇāti naro ‘parāṇi
tathā śarīrāṇi vihāya jīrṇāny anyāni saṃyāti navāni dehī

na enaṃ chindanti śastrāṇi na enaṃ dahati pāvakaḥ
na ca enaṃ kledayanty āpo na śoṣayati mārutaḥ

acchedyo ‘yam adāhyo ‘yam akledyo ‘śoṣya eva ca
nityaḥ sarva gataḥ sthāṇur acalo ‘yaṃ sanātanaḥ

avyakto ‘yam acintyo ‘yam avikāryo ‘yam ucyate
tasmād evaṃ viditvā enam na anuśocitum arhasi

atha ca enaṃ nitya jātaṃ nityaṃ manyase mṛtam
tathā api tvaṃ mahā bāho na enaṃ śocitum arhasi

jātasya hi dhruvo mṛtyur dhruvaṃ janma mṛtasya ca
tasmād aparihārye ‘rthe na tvaṃ śocitum arhasi

avyaktādīni bhūtāni vyakta madhyāni bhārata
avyakta nidhanāny eva tatra paridevanā

āścarya-vat paśyati kaś-cid enam āścarya-vad vadati tatha eva ca anyaḥ
āścarya-vac ca enam anyaḥ śṛṇoti śrutvā api enaṃ veda na ca eva kaś-cit

dehī nityam avadhyo ‘yaṃ dehe sarvasya bhārata
tasmāt sarvāṇi bhūtāni na tvaṃ śocitum arhasi

sva dharmam api ca avekṣya na vikampitum arhasi
dharmyād dhi yuddhāc chreyo ‘nyat kṣatriyasya na vidyate

yadṛcchayā ca upapannaṃ svarga dvāram apāvṛtam
sukhinaḥ kṣatriyāḥ pārtha labhante yuddham īdṛśam

atha cet tvam imaṃ dharmyaṃ saṃgrāmaṃ na kariṣyasi
tataḥ sva-dharmaṃ kīrtiṃ ca hitvā pāpam avāpsyasi

akīrtiṃ ca api bhūtāni kathayiṣyanti te ‘vyayām
saṃbhāvitasya ca akīrtir maraṇād atiricyate

bhayād raṇād uparataṃ maṃsyante tvāṃ mahā rathāḥ
yeṣāṃ ca tvaṃ bahu mato bhūtvā yāsyasi lāghavam

avācya vādāṃś ca bahūn vadiṣyanti tava ahitāḥ
nindantas tava sāmarthyaṃ tato duḥkha taraṃ nu kim

hato prāpsyasi svargaṃ jitvā bhokṣyase mahīm
tasmād uttiṣṭha kaunteya yuddhāya kṛta niścayaḥ

sukha duḥkhe same kṛtvā lābha a lābhau jaya a jayau
tato yuddhāya yujyasva na evaṃ pāpam avāpsyasi

eṣā te ‘bhihitā sāṃkhye buddhir yoge tv imāṃ śṛṇu
buddhyā yukto yayā pārtha karma bandhaṃ prahāsyasi

na iha abhikrama nāśo ‘sti pratyavāyo na vidyate
svalpam apy asya dharmasya trāyate mahato bhayāt

vyavasāya atmikā buddhir eka iha kuru nandana
bahu śākhā hy an antāś ca buddhayo ‘vyavasāyinām

yām imāṃ puṣpitāṃ vācaṃ pravadanty avipaścitaḥ
veda vāda ratāḥ pārtha na anyad asti iti vādinaḥ
kāma atmānaḥ svarga parā janma karma phala pradām
kriyā viśeṣa bahulāṃ bhoga aiśvarya gatiṃ prati
bhoga aiśvarya prasaktānāṃ taya apahṛta cetasām
vyavasāya atmikā buddhiḥ samādhau na vidhīyate

trai guṇya viṣayā vedā nis trai guṇyo bhava arjuna
nir dvaṃdvo nitya sattva stho niryoga kṣema ātmavān

yāvān artha udapāne sarvataḥ saṃpluta udake
tāvān sarveṣu vedeṣu brāhmaṇasya vijānataḥ

karmaṇy eva adhikāras te phaleṣu kada acana
karma phala hetur bhūr te saṅgo ‘stv akarmaṇi

yoga sthaḥ kuru karmāṇi saṅgaṃ tyaktvā dhanaṃ jaya
siddhy asiddhyoḥ samo bhūtvā samatvaṃ yoga ucyate

dūreṇa hy avaraṃ karma buddhi yogād dhanaṃ jaya
buddhau śaraṇam anviccha kṛpaṇāḥ phala hetavaḥ

buddhi yukto jahāti iha ubhe sukṛta duṣkṛte
tasmād yogāya yujyasva yogaḥ karmasu kauśalam

karma jaṃ buddhi yuktā hi phalaṃ tyaktvā manīṣiṇaḥ
janma bandha vinirmuktāḥ padaṃ gacchanty anāmayam

yadā te moha kalilaṃ buddhir vyatitariṣyati
tadā gantāsi nirvedaṃ śrotavyasya śrutasya ca

śruti viprati pannā te yadā sthāsyati niścalā
samādhāv acalā buddhis tadā yogam avāpsyasi

arjuna uvāca
sthita prajñasya bhāṣā samādhi sthasya keśava
sthita dhīḥ kiṃ prabhāṣeta kim āsīta vrajeta kim

śrī bhagavān uvāca
prajahāti yadā kāmān sarvān pārtha mano gatān
ātmany eva atmanā tuṣṭaḥ sthita prajñas tada ucyate

duḥkheṣv anudvigna manāḥ sukheṣu vigata spṛhaḥ
vīta rāga bhaya krodhaḥ sthita dhīr munir ucyate

yaḥ sarvatra anabhisnehas tat tat prāpya śubha aśubham
na abhinandati na dveṣṭi tasya prajñā pratiṣṭhitā

yadā saṃharate ca ayaṃ kūrmo ‘ṅgāni iva sarvaśaḥ
indriyāṇi indriya arthebhyas tasya prajñā pratiṣṭhitā

viṣayā vinivartante nirāhārasya dehinaḥ
rasa varjaṃ raso ‘py asya paraṃ dṛṣṭvā nivartate

yatato hy api kaunteya puruṣasya vipaścitaḥ
indriyāṇi pramāthīni haranti prasabhaṃ manaḥ

tāni sarvāṇi saṃyamya yukta āsīta mat paraḥ
vaśe hi yasya indriyāṇi tasya prajñā pratiṣṭhitā

dhyāyato viṣayān puṃsaḥ saṅgas teṣu upajāyate
saṅgāt saṃjāyate kāmaḥ kāmāt krodho ‘bhijāyate

krodhād bhavati saṃmohaḥ saṃmohāt smṛti vibhramaḥ
smṛti bhraṃśād buddhi nāśo buddhi nāśāt praṇaśyati

rāga dveṣa viyuktais tu viṣayān indriyaiś caran
ātma vaśyair vidheya ātmā prasādam adhigacchati

prasāde sarva duḥkhānāṃ hānir asya upajāyate
prasanna cetaso hy āśu buddhiḥ paryavatiṣṭhate

na asti buddhir ayuktasya na ca ayuktasya bhāvanā
na ca abhāvayataḥ śāntir aśāntasya kutaḥ sukham

indriyāṇāṃ hi caratāṃ yan mano ‘nuvidhīyate
tad asya harati prajñāṃ vāyur nāvam iva ambhasi

tasmād yasya mahā bāho nigṛhītāni sarvaśaḥ
indriyāṇi indriya arthebhyas tasya prajñā pratiṣṭhitā

niśā sarva bhūtānāṃ tasyāṃ jāgarti saṃyamī
yasyāṃ jāgrati bhūtāni niśā paśyato muneḥ

āpūryamāṇam acala pratiṣṭhaṃ samudram āpaḥ praviśanti yadvat
tadvat kāmā yaṃ praviśanti sarve sa śāntim āpnoti na kāma kāmī

vihāya kāmān yaḥ sarvān pumāṃś carati niḥspṛhaḥ
nirmamo nirahaṃkāraḥ sa śāntim adhigacchati

eṣā brāhmī sthitiḥ pārtha na enāṃ prāpya vimuhyati
sthitvā asyām anta-kāle ‘pi brahma nirvāṇam ṛcchati
δέ Κρισνᾶς εἶπεν
αὐτῷ ὑπο ἐλέου κατειλημμένῳ δακρύων τε τούς ὀφθαλμούς πεπληρωμένῳ
καί λελυπημένῳ

ΚΡΙΣΝΑΣ

πόθεν Ἀρζούνα προσεγένετο σοι ἐπί τοῦ πολέμου
ἄγνοια αὕτη ζηλωτή μικροπρεπέσιν οὖσα παράνομος ἀθέμιτος καί δυσφημίας πρόξενος

μή ποίει ἔργον άγενοῦς καί ἀνάνδρου ἐπεί οὐχ ἁρμόζει σοι
ἄφες τήν εὐτελῆ ἀδράνειαν καί ἔκλυσιν τῆς καρδίας σου καί εἰς πόλεμον

ΑΡΖΥΝΑΣ

πῶς ἐγώ ἔφη Κρισνᾶ μαχόμενος βέλη βάλω κατά τοῦ βήσμα καί Δρόνα
ἀξίοιν ὄντοιν τιμῆς καί θεραπείας

κάλλιον ἔστι μοι ζῇν ἐπαίτην γενόμενον ἀνελεῖν τοιούτους ἄνδρας σεβασμίους καί περιφανεῖς καί πιστούς θεράποντας ἐν τούτῳ τῷ βίῷ
καί τρυφῆσαι τρυφάς βιωτικάς μεμιγμένας αἵματι

ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν πότερον κρεῖττόν ἐστιν ἐάν ἡμεῖς ἐκείνους ἀνέλωμεν
ἐκεῖνοι ἡμᾶς οὕς γάρ ἡμεῖς ἀνελόντες οὐκ ἐφιέμεθα ζωῆς οὗτοι ἵστανται ἐν τῷ μετώπῳ τοῦ στρατοῦ

φοβούμενος οὗν μή που συμβῆ τό κακόν ἐπειδή φύσις μου τοσοῦτον ἐξεθηλύνθη ἔκ τε τοῦ πρός τούς συγγενεῖς ἐλέους καί ἐκ τῆς τοῦ γένους διαφθορᾶς καί ἐπειδή ἀμφιγνοῶ τά τοῦ νόμου ἐρωτῶ σε
εἰπέ μοι σαφῶς ποῖόν ἐστι τό βέλτιον ἐγώ γίνομαι μαθητής σου δίδαξόν με πρσελθόντα σοι

οὐ γάρ θεωρῶ τι ἐξαλείψειε τήν ἀθυμίαν ταύτην τήν τάς αἰσθήσεις μου κατατήκουσαν
οὐδέ ἄν κτήσωμαι ἐπί γῆς ὀλβίαν μοναρχίαν οὐδέ γέ ἐν οὐρανῷ βασιλείαν

ΣΑΝΖΑΙΑΣ

οὕτως εἰπών τῶν ἐχθρῶν ὀλέτωρ Ἀρζούνας τρός τόν Κρισνᾶς
ὡς οὐ πολεμήσει σιγήν ἔσχε

δέ Κρισνᾶς μειδιάσας ἀπεκρίνατο αὐτῷ
ἀθύμως ἔχοντι ἐν μέσῳ ἀμφοῖν τοῖν στρατοῖν

ΚΡΙΣΝΑΣ

Σύ μέν λυτῇ ἐπί τοῖς μή ἀξίοις λύτης καί σοφούς λέγεις λόγους
οἱ σοφοί δε ὅμως οὐδέποτε λυποῦνται οὔτε ἐπί τοῖς θνήσκουσιν οὔτε ἐπί τοῖς ζῶσιν

οὐκ ἦν χρόνος ὅτε οὐκ ἦμεν οὔτε ἐγώ οὔτε σύ οὔτε οὗτοι οἱ βασιλεῖς καί ἡγεμόνες
οὐδέ μήν ἔσται ὅτε οὐκ ἐσόμεθα ἅπαντες δε ἦμεν καί ἐξάπαντος ἐσόμεθα

καί καθώς τῇ ζωτικῇ ψυχῇ ἐν τούτῳ τῷ σώματι καί παιδική ἐστι καί νεανική καί γεροντική ἡλικία
οὕτω μετά θάνατον ἄλλο πάλιν σῶμα συλλαμβάνει αὐτή ψυχή ὥστε σοφός οὐκ ἀνοηταίνει ἐν τῇ γενέσει καί φθορᾷ τοῦ σώματος

ὅσα μέν οὖν ὑπό τήν αἴσθησίν εἰσι προξενοῦντα ὁτέ μέν ψύχος ὁτέ δέ καῦμα καί ὁτέ μέν χαράν ὁτέ δέ λύπην
καί γίνονται καί ἀπογίνονται καί διά τοῦτο πρόσκαιρά εἰσι τούτοις ἐγκαρτέρει

ὅν τινα δέ τά ὑπό τήν αἴσθησιν ταῦτα οὐ καταπονοῦσιν
ἀδιάφορον ὄντα καί ἐν ἀγαθοῖς καί κακοῖς καί ἀδιάπτωτον οὗτος ἄξιός ἐστι τῆς ἀθανασίας

τῇ μέν ματαιότητι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια , τῇ δέ ἀληθείᾳ οὐκ ἔστι ματαιότης
τό ψεῦδος οὐ πέφυκεν ἀλήθεια καί τό μή ὄν οὐ πέφυκεν ὄν οὕτω περί τούτων ἀμγοτέρων θεωρήσαντες ἀπεφῄναντο οἱ γνῶσται τῶν ὄντων

οὗ δέ τό πᾶν τοῦτο πλῆρές ἐστι τοῦτο γίνωσκε ἄφθαρτον
τῷ δέ ἀφθάρτῳ τούτῳ οὐδείς ἱκανός ἐστι φθοράν ποιῆσαι

φθίνοντα δέ ἐρρέθησαν παρά τοῖς θέολόγοις τά σώματα ταῦτα τῆς ψυχῆς οὔσης ἀιδίου ἀφθάρτου ἀμέτρου ἀκαταλήπτου καί ἀπεριορίστου
ταῦτα ἄρα πολέμει κατά τόν νόμον τῶν Ξατρῶν

ὅστις δοξάζει τήν ψυχήν φθαρτικήν ὅστις φρονεῖ αὐτήν φθαρτήν ἀμφότεροι οὗτοι οὐδέν οἴδασιν
γάρ ψυχή οὔτε φθείρει οὔτε φθείρεται

οὔτε μήν γεννᾶταί ποτε οὔτε θνήσκει ἀλλα οὐδέ μεταγίνεται μή γεγενημένη
ἀγέννητος δέ ἀίδιος ἀμείωτος ἀμετάτρεπτος διηνεχής παλαιά καί ἀναλλοίωτος ἐστι καί ἀναιρεῖται τοῦ σώματος ἀναιρουμένου

ὅστις οὖν δοξάζει τήν ψυχήν ἄφθαρτον ἀίδιον ἀγένητον καί ἀμετάτρεπτον
πῶς οὗτος οἰηθήσεται ὡς αὐτός ἀναιρεῖ αἴτιος γίνεται ἀναιρεθῆναι

καθώς γάρ ἄνθρωρος ἀφείς τά παλαιά ἱμάτια ἄλλα καινά ἐνδύεται
οὕτω καί ψυχή ἀφεῖσα τά παλαιά σώματα ἄλλα νέα ἐνδύεται

τά ὅπλα οὐ τέμνουσι τήν ψυχήν καί τό πῦρ οὐ φλέγει αὐτήν
οὐδέ μήν τό ὕδωρ μαλάσσει ἀήρ μαραίνει αὐτήν

διό καί λέγεται ἄτμητος ἄφλεκτος ἀμάλακτος
ἀμάραντος ἀδιάφθορος πανταχοῦ διήκουσα ἀμετάτρεπτος ἀμετασχημάτιστος ἄναρχος

ἀόρατος ἀκατανόητος καί ἀπαθής
τοιαύτην τοιγαροῦν εἰδότι τήν ψυχήν οὐκ ἄξιόν σοι λυπεῖσθαι

εἰδέ καί νομίζεις τήν ψυχήν ᾀειγέννητον τε καί ᾀείθνητον
ἀλλά καί οὕτω λυπεῖσθαι οὐ πρέπον σοί ἐστιν μεγαλοβραχίων

τοῦ γάρ γεννητοῦ θάνατος βέβαιος ὡς καί τοῦ θνητοῦ γέννησις
ὅθεν οὐ δεῖ σοι λυπεῖσθαι ἐπί τῷ ἀφεύκτως γεννησομένῳ

τά γεμήν σώματα ἔχοντα μέν τήν ἀρχήν ἐκ τῆς ὕλης ὁρώμενα δέ ἐν τῷ μεταξύ χρόνῳ τής γενέσεως καί φθορᾶς αὐτῶν
πάλιν εῖς ἐκείνην διαλύονται ἐν τούτοις οὖν ὁποία θρηνολογία

ἄλλος μέν ἀπορῶν θεωρεῖ αὐτήν τήν ψυχήν ἄλλος δέ θαυμάζων λέγει περί αὐτῆς
ἄλλος δέ ἐξιστάμενος ἀκούει περί αὐτῆς καί ἄλλος ἀκούων οὐ γινώσκει αὐτήν

αὕτη δέ ψυχή οὖσα ἀνώλεθρός τε καί ἀίδιος ἐν ἅπασίν ἐστι τοῖς σώμασι
οὐ δεῖ σοι ἄρα λυπεῖσθαι ἐπι ἅπασι τοῖς σώμασι

σκεψαμένῳ δέ σοι τόν νόμον τῆς σεαυτοῦ φυλῆς ἀνοίκειον ἐστι τρέμειν
τό γάρ μακάριον καί εὔδαιμον τοῦ Ξατρῆ οὐκ ἐπιγίνεται ἐκ ἄλλου του ἀλλα ἐκ τοῦ νομίμου καί δικαίου πολέμου

εὐδαίμονες ἄρα εἰσίν οἱ Ξατραί ἐκεῖνοι οἵ τοιούτου ἐπιτυγχάνουσι πολέμου αὐτομάτου καί προχείρου
ὅς ἐστι θύρα ἀναπεπαμένη τοῦ οὐρανοῦ

εἰ δέγε σύ τοῦτον τόν θεμιτόν πόλεμον οὐ ποιήσεις
ἐν μηδενί τιθέμενος τά τοῦ οἰκείου νόμου καί τόν ἔπαινον ἁμαρτήσεις

οἱ γάρ ἄνθρωποι ᾀεί σου κατηγορήσουσι
δέ κατηγορία παρά τῷ ἐνδόξῳ καί ἐντίμῳ βαρυτέρα θανάτου καθέστηκεν

οἱ δέ μαχαράται οἰηθήσονται σε ἄπο πολέμου γεγονέναι ἐκ φόβου
παρα οἷς δέ μεγαλόφρων ἐλογίσθης μικρόφρων κριθήσῃ

οὐ μήν ἀλλά καί οἱ ἐχθροί σου ὀλιγα ἀνοίκεια καί ἄρρητα ἐροῦσι
καί τήν δύναμίν σου μυκτηριοῦσι τούτου δέ τί ἀλλο μᾶλλον λυπηρόν

πρός δέ ἀποκτανθείς μέν ἀπολαύσεις τοῦ οὐρανοῦ ζήσας δέ μετά νίκης τρυφήσεις τῶν τῆς γῆς
ἀντί ὧν γνώμην ποιησάμενος περί τοῦ πολέμου ἀνάστα

τήν δέ χαράν καί λύπην καί τήν ἐπιτυχίαν καί ἀποτυχίαν καί τήν νίκην καί ἧτταν
πάντα ταῦτα τά αὐτά καί ἀδιάφορα νομίσας συσκευάζου ἐπί πόλεμιον καί οὐκ ἁμαρτήσεις

αὕτη μέν οὖν περί τήν θείαν γνῶσιν θεωρητική ἀρετή ὅτι ἀδιάφορα ἥτε λύπη καί χαρά καί ὅτι τό σῶμα θνήσκει οὐχί δέ καί ψυχή ἐρρέθη σοι ὑπό ἐμοῦ νῦν δε ἄκουσον καί τήν τρακτικήν ἀρετήν
ἥν ποιῶν περί οὐδενός λογίσῃ τόν τῶν ἔργων καρπόν ὅς ἐστι δεσμός

ἐν ταύτη τῇ τρακτικῇ ἀρετῇ οὐδεμία διάλυσις γίνεται οὐδέ διάπτωσις
ὀλίγη δέ τῆς τρακτικῆς ταύτης ἀρετῆς ἀπό μεγάλου κινδύνου τόν ἄνθρωπον διαφυλάττει

ἐνταῦθα μέν βέβαιος καί εὔστοχος σκοπός εἷς ἐστιν ἀβέβαιος τε καί ἄστοχος
πολύκλαδος τε καί ἐπί ἄπειρον

οἱ ἄσοφοι προτείνουσι τοῦτο τό ἀνθηρόν ῥητόν ὅτι οὐκ ἄλλο τι τελεία ἀρετή ἀλλα πρᾶξις μόνη
ἐννοοῦντες τό ῥητόν τῆς Βέδας κατά τήν οἰκείαν βούλησιν

οὗτοι οἱ φιλήδονοι οἱ ἄκρον ἀγαθόν νομίζοντες τόν οὐρανόν προτείνουσι τό περί γεννήσεως ῥητόν τῆς Βέδας
τό ἔχον πολλά εἴδη ἱεροπραξιῶν καί θυσιῶν εἰς ἀπόλαυσιν δόξης τρυφῶν καί ἡδονῶν καί παρέχον γέννησιν καί βιωτικάς μερίμνας καί καρπόν τῶν ἀγαθῶν

δέ νοῦς αὐτῶν τῶν προλωμένων τῇ ἡδονῇ καί τῇ δόξῃ ὡς σεσυλημένων τήν καρδίαν ὑπό ἐκείνου τοῦ ἀνθηροῦ ῥητοῦ
οὐκ ἀφοπᾷ βεβαίως εἰς τόν κυρίως σκοπόν εἰς τήν θεωρίαν

τῶν δέ Βεδῶν διαλαμβανουσῶν περί τῶν τριῶν τοῦ κόσμου παθῶν
σύ οὖν μή ἔσο φιλήδονος ὤν ἀδιάφορος ἐν κακοῖς καί ἀγαθοῖς ᾀεί καρτερικός ἀπράγμων καί ἐγκρατής

Καθώς γάρ οὐ καθόλου καί ἐντελῆ γίνονται τά πρός τήν χρείαν ἐν ὕδατι ὀλίγῳ ὅσον ἐν ἀφθόνῳ
οὕτω δή οὐ καθόλου καί ἐντελῆ γίνονται τά ἀγαθά τῷ ποιοῦντι ἀτελῶς τά τῆς Βέδας ὅσον τῷ φρονοῦντι τά θεῖα

πρόσκεισο μέν οὖν τοῖς ἔργοις μηδέποτε ὅμως τοῖς καρποῖς αὐτων
δηλονότι μή ἔστω σοι καρποῦ τινος αἴτιον τό ἔργον μηδέ μήν ἔσο ἀμελής αὐτῶν

ποίει δέ ἔργα ἀναβιβάζων τόν σαυτοῦ νοῦν εἰς τόν θεόν
ἀπολιμπάνων τήν οἴσιν καί αὐτός ὤν ἐπί τε τῇ ἐπιτυχίᾳ ἀποτυχίᾳ γάρ ταυτότης θεοφροσύνη λέγεται

πᾶσα δέ πρᾶξις μή ἔχουσα τέλος τήν θεωρίαν εὐτελής ἐστι ποίει οὖν ἔργα ἐπί σκοπῷ τῆς θεωρίας
οἱ γάρ ἀγαπῶντες τόν καρπόν τῶν πράξεων μικροπρεπεῖς εἰσιν

γάρ θεόφρων ἀπαλλάττεται ἀμροτέρων τῶν ἔργων τῶν τε ἀγαθῶν καί τῶν φαύλων
πρόσκεισο οὖν τῇ θεωρίᾳ καί γάρ θεωρία κρείττων ἐστί τῆς πράξεως τῶν ἔργων τῆς ἀρετῆς

οἱ γάρ σοφοί θεωρητικοί καταφρονήσαντες ὡς σοφοί τοῦ ἐκ τῶν ἔργων καρποῦ
καί ἀπαλλαγέντες τοῦ δεσμοῦ τῆς γεννήσεως τοῦ σώματος εἰς ἀπαθῆ τόπον ἔρχονται

ὅταν δέ νοῦς σου ὑπεραναστῇ τοῦ τῆς σαρκός φρονήματος
τότε ἀποστροφήν ποιήσεις ὧν ἤκουσας λογίων τῆς Βέδας περί καρποῦ τῶν ἔργων

ὅταν δέ περιπλαγχθείς νοῦς ὑπό τῶν τῆς Βέδας λογίων στῇ ἀκίνητος ἐν τῷ θεῷ μόνῳ ἀφορῶν
τότε ἀπολαύσεις τῆς θεοφροσύνης

ΑΡΖΟΥΝΑΣ εἰπέ μοι
Κρισνᾶ τίνι γνωρίσματι γνωρίζεται θεόφρων καί στερεόφρων
τί οὗτος λαλεῖ πῶς διάγει

ΚΡΙΣΝΑΣ

ὅστις τάς μέν τῆς καρδίας ὀρέξεις πάσας ἀποβάλλει
οἴκοθεν δέ ἐφήδεται μόνῳ τῷ θεῷ οὗτος λέγεται θεόφρων

ὅς τοῖς μέν δυστυχήμασιν οὐ δυδθυμεῖ τοῖς δέ εὐτυχήμασιν οὐκ εὐθυμεῖ
πόρρω δέ ἐστίν ἐπιθυμίας καί φόβου καί θυμοῦ οὗτος λέγεται θεόφρων

ὅστις δέ ἀνέραστος ὤν οὐδενί τῶν ἁπάντων πρόσκειται
καί ὧν μέν ἔτυχεν ἀγαθῶν οὐκ ἐπαινεῖ ὧν δέ κακῶν οὐ κατηγορεῖ τούτῳ ἐστί θεοφροσύνη

ὅστις δέ συστέλλων ἕλκει τάς ἑαυτοῦ αἰσθήσεις ἀπό τῶν αἰσθητῶν παντάπασι
καθάπερ χελώνη τά ἑαυτῆς μέλη τούτῳ ἐστί θεοφροσύνη

τοῦ μέν ἀσίστου εἰ καί σιτία πόρρω ἐστι συμμένει δέ ὅμως ἐπιθυμία
τοῦ δέ θεόφρονος καί ἐπιθυμία ἄρδην ἀπώλετο ἐπειδή θεωρεῖ τόν θεόν

αἱ αἰσθήσεις συστρέφουσαι καί ταράττουσαι τήν καρδίαν καί τοῦ θεωρητικοῦ ἀνδρός
συλοῦσιν αὐτήν βιαίως

τούτου ἕνεκεν ὑποτάξας τάς αἰσθήσεις πάσας θεωρητικός
διαμένει ἀφορῶν ᾀεί εἰς ἐμέ τινι δέ αἱ αἰσθήσεις ὑποτεταγμέναι εἰσί τούτῳ ἐστί θεοφροσύνη

δέ διαλογιζόμενος τά ὑπό τήν αἴσθησιν σύνεστιν ἐκείνοις ἐκ δέ τῆς συνουσίας τῆς περί τά αἰσθητά γεννᾶται ἐπιθυμία
ἐκ δέ τῆς ἐπιθυμίας θυμός

ἐκ δέ τοῦ θυμοῦ ἄγνοια ἀδιακρισία ἐκ δέ τῆς ἀγνοίας λήθη τῶν θείων λογίων τῆς Βέδας
ἐκ δέ τῆς λήθης τοῦτων ἀφροσύνη ἐκ δέ τῆς ἀφροσύνης ἄνθρωπος ἀπόλλυται

καίτοι δέ θεόφρων καί κύριος ὤν ἑαυτοῦ ἀπολαμβάνει τά ὑπό τήν αἴσθησιν διά τῶν αἰσθήσεων
διάγει δέ ὅμως γαληνιαῖος καί ἀπαθής ἐπειδή αἱ αἰσθήσεις ὑποκείμεναι εἰσί

γαλήνης δέ οὔσης καί ἀπαθείας ἅπασαι αἱ ὀδύναι ἐξίτηλοι γίγονται
τοῦ γάρ γαληνιαίου καί ἀπαθοῦς διάνοια στερεά ἐστι καί εὐσταθής

τῷ δέ μή ὑτοτάξαντι τάς αἰσθήσεις οὔτε κρίσις ἐστιν οὔτε θεωρία καί σκέψις
δέ ἄσκεπτος ἐμπαθής τῷ δέ ἐμπαθεῖ ποῦ ἄνεσις

τῶν γάρ ἀνυποτάκτων αἰσθήσεων πλανωμένων τῇ δέ κακεῖδε τινι ἐξ αὐτῶν συμπαρομαρτεῖ διάνοια
αὕτη συλεῖ καί περιφέρει τόν νοῦν τοῦ ἀνθρώπου καθώς ἄνεμος ἐν ὠκεανῷ τήν ναῦν ἀσκέπτου ὄντος τοῦ κυβερνήτου

ὅθεν οὗ τινος αἱ αἰσθήσεις ἀπειργμέναι εἰσί τῶν αἰσθητῶν παντάπασιν
τούτῳ κρίσις ἐστί καί σκέψις

καί τι μέν νύξ ἐστι παρά πᾶσι τοῖς ἀνθρώποις τοῦτο ἡμέρα ἐστί παρά τῷ θεωρητικῷ
τι δέ ἡμέρα εστί παρά τοῖς ἄλλοις τοῦτο νύξ παρά τῷ θεωρητικῷ καί θεόφρονι

ὥς περ γάρ θάλασσα οὐκ ὑπερπηδᾷ τά ὅρια ἑαυτῆς καί τοι ποταμοί εἰσβάλλουσιν εἰς αὐτήν πλήρη οὖσαν
οὕτω πάντων τῶν ὑπό τήν αἴσθησιν προβαλλόντων τῷ θεωρητικῷ ἀπαθής μένει ὡς μή προσηλωμένος αὐτοῖς οὐχί δέ καί φιλήδονος

ἀπαθής ἄρα ἐστιν ὅς καταφρονῶν τῶν ὑπό τήν αἴσθησιν παρόντων
διάγει ἄνευ ἐπιθυμίας καί τῶν ἀπόντων καί ἄνευ φιλαυτίας οἰήσεως

τοιαύτη πέφυκεν πρός τόν θεόν θεωρία ἧς γε ἀπολαύσας εἰς τόν ἐμπαθῆ τοῦτον κόσμον οὐκέτι ἔρχεται ἄνθρωπος
κᾀν τῇ ὥρᾳ δέ τοῦ θανάτου μείνας τις ἐν ταύτῃ τῇ θεωρητικῇ στάσει πρός τόν ἀπαθῆ πορεύεται θεόν

( 204 ) 19% SAN
( 887 ) 81% SAN - GRC

( 1224 ) 68% SAN - GRC
( 565 ) 32% GRC